„ … Dušan Mihalek, rođen je u Novom Sadu 1949. godine i maturirao u gimnaziji Svetozar Marković. Potiče iz muzičke porodice. Deda mu je bio kompozitor i horovođa, Branko Čenejac, profesor karlovačke Bogoslovije. Njegov otac, Ivan Mihalek, bio je muzički pedagog, sekretar Kulturno-prosvetne zajednice Vojvodine i glavni i odgovorni urednik Redakcije muzičkog programa Radio-Novog Sada, a mati, Mirjana Mihalek, muzički pedagog. Dušan je zavrsio srednju muzicku skolu ( Muzička škola „Isidor Bajić“ – prim.aut. bloga) u Novom Sadu, a muzikologiju, gde je i magistrirao, u Beogradu. Od 1972. godine bio je urednik ozbiljne ( misli se na umetničku muziku – prim. aut. bloga ) muzike u Radio-Novom Sadu, a od 1984-91. i glavni i odgovorni urednik Redakcije muzičkog programa. U to vreme organizovali su četiri najznačajnije muzičke manifestacije Evropske radio – unije: Svečani koncert povodom UNESCO-ve Godine muzike 1985, zatim Džez koncert, pa Rok festival i Folk festival – što nije pošlo za rukom nijednoj evropskoj radio – stanici.
Nije neobično što su ove muzičke večeri krunisale Mihalekov istraživacki rad u ovoj oblasti. Kao da se još kao student spremao za muzikološku karijeru koja je, može se reći, svetskog nivoa. Jer je obradio temu Muzika Starog zaveta, a magistarski rad mu je bila Simfonije Vojvodine. Treća oblast njegovih istraživanja bila je srpska crkvena muzika, pa je pronašao i najstariju liturgiju, pisanu za srpski crkveni hor, Frančeska Sinika, nastalu u Trstu 1840. godine. Svoje radove je objavljivao i držao predavanja u 16 zemalja. Predavao je istoriju muzike na Akademiji u Pristini. Na njegova su predavanja dolazili srpski, albanski i romski studenti. Bio je urednik Jugoslovenskog leksikografskog zavoda Miroslav Krleza. Dobitnik je prve nagrade za najbolju muzičku emisiju u Ohridu 1983. godine. Izvesno vreme bio je predsednik Udruženja kompozitora Vojvodine. Pokrenuo je Muzičke veceri Matice srpske. Na stihove Raše Popova komponovao je Himnu Matice 1986. koju je izvodio sa svojim vokalnim ansamblom Orfelin, povodom svečane proslave 175 godina od njenog osnivanja. Bilo je to 2001. godine.
I u Izraelu, o Novosađaninu Dušanu Mihaleku novine su često pisale. Ne oduvek kao o muzikologu i kompozitoru. Pre 11 godina slikan je sa metlama i kantom za đubre. Jediot aharonot je objavio o njemu reportazu ispred robne kuce, gde je čistio parking. “Ljudi koji kupuju u robnoj kuci su me prepoznali“ priča Duško Mihalek, “i uskoro sam imao toliko privatnih časova da sam se slobodno upustio u rizik i napustio siguran posao đubretara.“
Ozbiljna muzika ( misli se na umetničku muziku – prim. aut. bloga ) kojoj se Mihalek posvetio veoma je popularna u Izraelu. To je jedina zemlja u kojoj ima više pretplatnika za Filharmoniju nego za fudbalske utakmice. Ali, među onima koji se muzikom bave vlada oštra konkurencija. U poslednjoj deceniji 20. veka iz bivših zemalja Sovjetskog Saveza doselilo se više od milion ljudi, od njih su 60% bili muzičari, a od 1989 – 1991 došlo je 5 ipo hiljada novih muzičara. Osnovano je desetak novih orkestara, otvorena je nova opera. U takvoj sredini nije bilo jednostavno ono sto je Dušan Mihalek uspeo da postane, direktor Izraelskog muzickog centra u Tel Avivu.
I pre ovih poslednjih muzičkih događaja, kada je pronašao partiture zaboravljenih kompozitora, na čemu je radio više od jedne decenije, Mihalek je imao uspeha, posebno u afirmaciji jugoslovenskih kompozitora: Stevana i Vasilija Mokranjca, Ljubicu Marić, Josipa Slavenskog, Rajka Maksimovića, Vuka Kulenovića i drugih imena koja su sada poznata izraelskoj radio-publici, organizovao je gostovanja naših muzičara, pisao o njima. Na programu Glas muzike emitovana su u tri termina po dva sata kompozicije Zorana Jerkovića, Arsenija Jovanovića, Ivane Stefanović, Vladana Radovanovića. U 2002. godini organizovao je mini – festival beogradske radiofonije, ali i nadalje stižu zahtevi za reprizom nekih od tih emisija. Lakrimoza Ivane Stefanović emitovana je 20 puta, a tri puta Mikelanđelova mati Nađe Janjetović. Radio-Novom Sadu poslato je vise od 200 kompakt diskova. Odlicno sarađjuje sa beogradskom Tribinom kompozitora.
Moglo bi se još mnogo toga zabeležiti i pročitati iz dnevnika Dušana Mihaleka, ali neka to ostane za budućnost onih koji budu tragali poput njega za zaboravljenim kompozitorima – za onim što je zaboravljeno iz rada Dušana Mihaleka. ”
izvor / autor:
Ana Šomlo